12 Απρ Η Σχέση του Σώματος και Εαυτού σε Βιολογικό Επίπεδο
Ο όρος “σωματικός εαυτός” χρησιμοποιείται από τον Krueger (1989) για να περιγράψει την αίσθηση του ατόμου όσον αφορά τον εσωτερικό του κόσμο σε συνδυασμό με την αντίληψή του των σωματικών του κινήσεων και το εξωτερικό του περιβάλλον. Για να νιώσει κάποιος πως είναι ασφαλής μέσα στο ίδιο του το σώμα, πως το σώμα του είναι το “σπίτι” του, προϋποθέτει ασφαλείς και δυνατούς δεσμούς κυρίως με την μητέρα όσο είναι ακόμα το παιδί σε μικρή ηλικία. Το δέσιμο που θα αναπτύξει η μητέρα με το παιδί μέσα από την στοργή, το άγγιγμα και τον σωματικό χειρισμό , θα δώσει τις βάσεις για το παιδί ώστε να καταλάβει τα σωματικά του όρια. Γίνεται μία υποσυνείδητη διεργασία από το παιδί και αποκτά την αίσθηση του σώματός του σαν μέρος του εαυτού του, με βάση το πώς αντιμετωπίζεται από τον έξω κόσμο.
Μεταξύ του αγγίγματος και του σωματικού χειρισμού, η μητέρα, ή ο πρωταρχικός φροντιστής του παιδιού, μεταφέρει αυτή την προσαρμογή μεταξύ σώματος και εαυτού στο παιδί και με άλλους τρόπους. Η τονικότητα, η ένταση της φωνής και η λεκτική και σωματική αλληλεπίδραση με το παιδί είναι επίσης σημαντικοί παράγοντες, ώστε το παιδί να κατανοήσει τα σωματικά του όρια, Το παιδί εμπεδώνει μέσα από αυτόν τον πρωταρχικό χειρισμό, χωρίς απαραίτητη συνειδητή διεργασία, την ακεραιότητα του εαυτού του μέσα στο σώμα του. Αν αυτοί οι χειρισμοί που εμπνέουν ασφάλεια λείψουν από το περιβάλλον του παιδιού, τότε η σωματική του αντίληψη θα διαμορφωθεί διαφορετικά.
Ο τρόπος που θα μεταφερθεί η αντίληψη ως προς το σώμα στο παιδί , μπορεί να επηρεάσει το παιδί ως προς τον τρόπο που το ίδιο αντιμετωπίζει το σώμα του ή και τον τρόπο που έχει αντιληφθεί πως θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται το σώμα του από τον έξω κόσμο. Μία ισορροπημένη αντιμετώπιση από τους πρωταρχικούς φροντιστές θα βοηθήσει το παιδί να έχει μια υγιής αντίληψη και ανάπτυξη, χωρίς συναισθηματικές και γνωστικές παρερμηνεύσεις οι οποίες μπορεί να οδηγήσουν σε προσωπικές διαταραχές.
Σημαντικό είναι να τονιστεί ότι υπάρχουν και οι κοινωνικές/ πολιτισμικές διαφορές. Δηλαδή το κάθε παιδί έχει μεγαλώσει σε διαφορετικό κοινωνικό πλαίσιο και έτσι έχει αναπτύξει διαφορετικές “εικόνες” ως προς τον σωματικό του εαυτό. Πριν προσπαθήσουμε να “διαγνώσουμε” μία συμπεριφορά ως παθολογική, πρώτα θα πρέπει να λάβουμε υπόψιν το κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε.
